«..οικτίρμων και ελεήμων ο Κύριος, μακρόθυμος και πολυέλαιοςουκ εις τέλος οργισθήσεται, ουδέ εις τον αιώνα μηνιεί..».
Σε αυτον τον ψαλμο ο Προφηταναξ Δαυιδ, ο ανθρωπος συμβολο της μετανοιας, μας διαβεβαιωνει κατευθειαν, απο την βαθια προσωπικη του πειρα, μεσα απο τις συγκλονιστικες του βιου του εμπειριες.
Απο την δοξα των παλατιων εως τον διωγμο στην ερημο, απο το "παθος" στην "ανασταση", ενας ανθρωπος που εζησε απο την εσχατη απελπισια και αμαρτια, μεχρι την βαθεια και υπερ τα ανθρωπινα ορια μετανοια, για να περασει τελικα απεναντι, στην λυτρωτικα πυρινη και διακαη δοξολογια του Κυριου, χωρις ομως να παψει ποτε να εχει την σωζουσα μνημη των αμαρτωλων του πραξεων, κατα νυχτα και ημερα επι της κλινης και της στρωμνης του, απο ορθρου βαθεως εως εσπερας.
Μας βεβαιωνει λοιπον εμφατικα, ο Δαυιδ, οτι ο Κυριος, δεν εχει οριο, στην μακροθυμια Του, δεν υπαρχει τιποτα που να Τον φτασει, στο οριο της οργης και της υπομονης Του.
Επι αιωνες αιωνων, μακροθυμει και αναμενει, συγχωρει και παραβλεπει, νουθετει και περιμενει, την ανθρωποτητα, που ομοιαζει με ενα νηπιο,
το οποιο αλλου πατα και αλλου βρισκεται, ανεπιγνωστο μεσα στο ιδιο το περιβαλλον του, μωραινουσα και αυτη μεσα στα παραστρατηματα της, στην ληθη της, στην αγνοια κινδυνου της, και τελος την αυτοκαταδικη της, και την αποστασια της απο την Αγαπη Του.
Παλιν και πολλακις η ανθρωποτητα φτανει να ψιθυριζει σχεδον υποκωφα αλλοτε, η να κραυγαζει εν απογνωσει, λογω και εργω, αλλοτε παλι, ενα γνωστο ρεφραιν απο ενα επιτυχημενο νεοελληνικο ασμα:
"Στην μεση του δρομου σταθηκα.
Θεε μου, που ειμαι; Χαθηκα.."
Οταν ομως αυτο γινεται εν επιγνωσει, τοτε ειναι αρχη μετανοιας, ειναι μια ειλικρινης αυτογνωσια του αδιεξοδου.
Ειναι μια ευλογια μεσα στην ανταρα του νοος, που περικλειστη υπο των επιλογων της, καταληγει να ειναι καταρα.
Ομως δυστυχως αυτη ειναι η εξαιρεση. Δαυϊδ, δεν υπαρχουν πολλοι.
Και δεν γινεται ετσι η κραυγη αυτη, παρα σε ελαχιστες περιπτωσεις να βγει υπο αυτο το νοημα, απο βαθους ψυχης και καρδιας, το οποιο παντοτε αποτελει, σπλαχνικο αποτελεσμα, μυστικου φωτισμου, παρα του Παντελεημονος Θεου, ελκομενο και αυτο απο καποιο ψιγμα καλης και αγαθης προαιρεσεως σε οσες ακομα μη πορρωμενες καρδιες.
Τοσο η Παλαια Διαθηκη, οσο και η Καινη, τοσο ο Νομος, οσο και η εποχη της Χαριτος, που τον επληρωσε, μας διδασκουν οτι ο Θεος, δεν ειναι Θεος αναρχιας, αταξιας, απειθαρχιας και ασυδοσιας, δεν ειναι Θεος δυσαρμονιας και εγκαταλειψεως, ουτε αφησε τον κοσμο να ανεμοδερνεται σε μια ανερματιστη πορεια, δεν ειναι Αγαπη χωρις Δικαιοσυνη, και επ'ουδενι φυσικα δεν ειναι ενας Πατερας, που δεν νουθετει τα παιδια Του.
Στις μερες μας, μια νεωτεριζουσα θεολογικη νοοτροπια, τονιζει συνεχως οτι: "ο Θεος δεν τιμωρει".
Ναι, αλλα.. αυτο ειναι ολο;
Ενταξει να πουμε και εμεις, δεν τιμωρει, αλλα τι σημαινει αυτο στην πραξη;
Δεν οφειλει να ειναι αυτο μια πανακεια, μια βολικη φιλοσοφικη θεωρηση της συμπεριφορας του Θεου, μεσα στην ιστορια, ενα κλισε για καθε χρηση, αλλα χρειαζεται λογικη και πρακτικη εξηγηση επι του πεδιου της ζωης.
Αυτο εχει γινει απολυτα παρεξηγησιμο απο πολλους.
Απαιτειται να μην υιοθετειται ακριτα και ελαφρα τη καρδια.
Δεν ειπωθηκε για να αναπαυει την καθε λογης αρρωστη επιλογη μας, πριν και μετα, ουτε για να μας αφηνει μια πονηρη σκεψη στο πισω μερος του νοος μας, οτι ταχα θα κανουμε εσαει οτι μας κατεβει, και ενταξει, θα τα βολεψει ο Θεος, κατω απο το χαλι..
Συνηθως γινεται παλι αυτο, απο αυτους οι οποιοι εχουν ελλειψη θεολογικης παιδειας, και δεν εχουν μπει ποτε στον κοπο να μελετησουν τα θεια γραμματα, τοσο τις Γραφες οσο και τις ερμηνειες των Πατερων.
Αποτελεσμα, ειναι μεσα στο λογικο τους, να αποστερουν απο τον Θεον, καθε δυνατοτητα και ικανοτητα,
να παιδαγωγει τα παιδια Του, και ας μην ξεχναμε ποτε μα ποτε οτι ολοι και ολα, ειναι πλασματα και παιδια Του,
και οντολογικα και ουσιαστικα του ανηκουν, εστω και μεσα στην αδιανοητη ελευθερια που τους εχει δωρησει.
Ενω ο Θεος εχει κανει το αδιανοητο για τον ανθρωπο, δηλαδη οχι μονο να τον δημιουργησει και να τον φερει στην υπαρξη, εκ του μη οντος, δωριζοντας παραλληλα ολα τα απεικονισματα της θεϊκης Του πανσοφιας, αλλα τον αντιμετωπιζει και εδω ειναι το φοβερο, σαν ενα αυτονομο υπαρκτικο γεγονος, που δυναται να Τον αγνοησει, να Τον απορριψει, και σαν να συν-υπηρχε μαζι του παντοτε, και θα διαιωνιστει παλι μαζι Του, σε μια ανεσπερη και ατελευτητη μακαριοτητα κοινωνιας,
με τετοιο λοιπον ακατανοητο για τους μικρους μας νοες, σεβασμο και αγαπη στεκεται μπροστα στο πλασμα Του, σαν Ισος προς ισον.
Αποστερουν απο τον Θεον, την αμετρη σοφια Του, το να μετερχεται χιλιους μυριους - απειρους τελικα, τροπους, να διδει το καταλληλο φαρμακο για την αντιστοιχη ασθενεια, να ανοιγει μια πορτα ανελπιστη μεσα σε ενα φαινομενικα οριστικο αδιεξοδο.
Ενας λοιπον Θεος, που στις ημερες μας ιδιως, εντελως λανθασμενα, και επιπολαια θεωρειται απαθης, σχεδον αδιαφορος, ανενεργος, αμετοχος, σαν να περιμενει απλα το τελος, οπως ενας τηλεθεατης μια ταινια, στην οποια δεν εχει κανενα τροπο αλληλεπιδρασης, απλα παρακολουθει παθητικα τα δρωμενα.
Ενας Θεος που θεωρειται οχι με την θεολογικη εννοια του ορου, απαθης και αναφης, δηλαδη κατα τα θεϊκα-υποστατικα, ιδιωματα Του, γιατι αυτο ειναι απολυτα ορθον, αλλα φυσικα δεν το σκεφτονται ετσι παρα ελαχιστοι, την γνωση κατεχοντες, αλλα απαθης με την κακη εννοια του ορου, οσον αφορα στην σχεση Του, την μη αλληλεπιδραση Του, δηλαδη με τα πλασματα Του.
Ενω οι Γραφες βριθουν, γεμουν, πλειστα οσα παραδειγματα, δικαιας οργης και τιμωριων του Θεου, επι του αγαπημενου μαλιστα λαου Του, αυτου δηλαδη του ιδιου του Ισραηλ, που συμπορευτηκε επι αιωνες με τον Θεο, μερα νυχτα, ετη επι ετων, συνοδοιπορησε χερι χερι μαζι Του, μεσα στις αγονες ερημους, τοσο τις γηϊνες, οσο και τις υπαρκτικες, περασε δια πυρος και σιδηρου, θεωθηκε αλλα και απο-θεωθηκε, εν τελει, ιδια ευθυνη και επιλογη του.
Θα πει καποιος; Μιλας για τον Θεο της Δυσεως;
Toν πλαστο Θεο που εχουν οι περισσοτεροι συγχρονοι ανθρωποι κατα νουν;
Aυτον της μεταμοντερνας αθεϊας και της μεταχριστιανικης διανοησης;
Αυτον που πρεπει να τον τρεμουμε και να τον φοβομαστε με εναν παθητικο πρωτογονο τρομο, εναν μην πνευματικο φοβο αγαπης αλλα μια ιεροεξεταστικη φοβια, ενοχικη και αποτροπαια;
Τον νομικιστη, τον εκδικητικο, τον ατεγκτο ανεξιλεωτο τιμωρο, που εφερε την σφραγιδα του παπικου καθεστωτος και προκαλεσε την εν μερει δικαια προτεσταντικη μεταρρυθμιση και εν τελει την ισως μεσα στην απελπισια της παλι εν μερει λυτρωτικη δυτικη αθεϊα;
Οχι και παλι οχι.
Αυτος ο "Θεος", ειναι αποτελεσμα εργων χειρων ανθρωπων.
Ομοιωμα και ειδωλο, ασεβες και ιδιοτελες, οργανο εξουσιας και καταπιεσης,
κερδοφορο φοβητρο και φυλακη πνευματος και συνειδησεων.
Ειναι ο τριτος πειρασμος, στον οποιο η εκπεσουσα δυτικη εκκλησια, υπεπεσε, και καταδυναστευσε επι αιωνες την δυσμοιρη Ευρωπη, και οχι μονο, ολον σχεδον τον κατοικουμενο κοσμο, διαμεσου της αποικιοκρατιας.
Ισως παρορμητικα και εχοντας υπ'οψιν αυτα τα ιστορικα ολοτελα υπαρκτα γεγονοτα, που τραυματισαν σχεδον ανεπανορθωτα την εννοια του παιδαγωγου Θεου Πατρος, στον δυτικο κοσμο, πολλοι θεολογουν με μια αποστροφη προς την ιδιοτητα αυτη του Κυριου.
Γιατι θα αναρωτηθει καποιος, απο την αλλη, και ευλογα, κατα τα ανθρωπινα μετρα.
Ποιος πατερας, που εχει σωας τας φρενας, και το φιλτρο της πατρικης αγαπης αθικτο, αφηνει να χαθει το παιδι του, το σπλαχνο του, χωρις να το συμβουλευσει να το νουθετησει, να του νομοθετησει ορια και να του δωσει προτυπα,
προσανατολισμο και νοημα, με σκοπο παντοτε αγαθο κατα νουν και καρδια, και καθολου τον δολιο σκοπο της κυριαρχιας, και της επιβολης, η της εγωπαθους προβολης ισχυος, αλλα εχοντας ως μοναδικο κινητρο και ελατηριο, την εναγωνια ενατενιση και τον πονο του γονιου που το εφερε στον κοσμο;
Βλεποντας το παιδι, να φτανει ειτε εν αγνοια, ειτε εν συνειδησει, ειτε επιπολαια, ειτε αντιδραστικα, σε φαση απωλειας, σε φαση αυτοαναιρεσης, ποιος πατερας δεν θα μεταχειρισθει καθε μεσο ωστε να το σωσει;
Ποιος λογικος πατερας θα αφησει το μικρο παιδακι του, ολοτελα ανεξελεγκτο να διασχισει εις τελους, μια λεωφορο με τεσσερις λωριδες ανα κατευθυνση, οπου η μεση ταχυτητα, των αυτοκινητων ειναι 120 χλμ, μονο και μονο για να μην "εγκλωβισει" την προσωπικη του ελευθερια, και να το αφησει να γινει κιμας;
Μηπως το δυνατο σφιξιμο του χεριου του παιδιου, και η πατρικη δυνατη φωνη, ακομα και ενα χτυπημα στο μαλακο πισω μερος του σωματος του, η το εμποδισμα του βαδισματος του, ειναι ξερες "τιμωριες" χωρις λογο και μη προφυλακτικες της ιδιας του της ζωης;
Κανεις σοφρων δεν θα σκεφτει οτι λαθος πραττει ο πατερας αυτος.
Ετσι κατ'αναλογιαν, πορευεται και πραττει ο Θεος. Ακριβως ετσι.
Πατερας πανω απο τους πατεραδες, και Γονιος πανω απο τους γονεις.
Η ιδια η συμπασα ανθρωποτητα, ομοιαζει με ενα παιδακι.
Χρηζει παιδαγωγικης και τιμωρητικης ακομα αγωγης.
Ας δουμε τις Γραφες, και την λειτουργια του απαραβατου πνευματικου νομου. Αυτο λενε.
Οσο και εαν ξενιζει αυτο, καποια μοντερνα θεολογικα μυαλα, η ανθρωποτητα νηπιαζει επικινδυνα. Και ας περνανε οι αιωνες.
Παιζει εν ου παικτοις, παιζει με θανασιμα παιχνιδια, παιζει παιχνιδια εις βαρος των αδυνατων, παιζει με την φωτια και τον διαβολο.
Παιζει με την αγνοια της, και τον αιωνιο θανατο της. Παιζει τα ρεστα της, σε μια παρτιδα που την εχει στησει για να χασει.
Και απεναντι, ενας Θεος, που εφτασε στα ορια της πατρικης απογνωσεως, σε μια ανθρωποπαθη αλληγορια, ας μου επιτραπει, αυτη η λεκτικη παρεκτροπη.
Ειδε το πλασμα Του, να χανεται στην ληθη, να Τον ξεχνα δια παντος, να περνα στην ζωωδη κατασταση,
να μην εχει προοπτικη και διεξοδο.
Επετρεψε εναν Κατακλυσμο, μια καταστροφη των Σοδομων, και τον ιδιο τον Ισραηλιτικο λαο Του, αυτον τον ευσεβη και συναμα δυσσεβη, τον πιστο και συναμα απιστο, τον λατρευοντα και συναμα υβριζοντα, να γινεται αθυρμα των ανομων χειρων και ερμαιο αναμεσα στα εθνη τα ειδωλολατρικα η δουλικο παιχνιδι και οργανο κερδους στα χερια του Φαραω.
Καποιοι σκανδαλιζονται, κολλαει ο λογισμος τους; Οχι δεν τιμωρει ο Θεος.
Μα βεβαια, δεν τιμωρει οταν η σκεψη σταματα στην τιμωρια, και ο λογισμος, επιπολαια αψηφα το οφελος.
Οταν καποιος μου δειχνει εναν φαρο, και εγω σταματω το βλεμμα μου στα σκοτεινα βραχια, πως θα δω το φως, και δεν θα του πω, οτι δεν υπαρχει αυτο το οποιο μου δειχνει;
Ενανθρωπησε για να σωσει τον κοσμο, απο τον ιδιο τον κοσμο, τον κακο δηλαδη εαυτο του κοσμου, αλλα και τους πικρους δυναστες του, τον διαβολο και τον θανατο.
O ιδιος Θεος που εδωσε κατακλυσμο, ο ιδιος Θεος Σταυρωθηκε, και εδωκε ημιν την αιωνιον ζωην και το Μεγα Ελεος.
Η τιμωρια και η παιδαγωγια λοιπον του Θεου, δεν ειναι στα ανθρωπινα μετρα.
Ειναι λυση και οδος. Αιωνια και οχι προσκαιρη. Με το μετρο της απειροτητας μετραει ο Θεος.
Ο ιδιος Θεος που τιμωρει τον εκαστοτε ασεβη σατανολατρη ιερεα του Βααλ, (700 εσφαξε ο π.Ηλιας στην παλαια Διαθηκη) , και υπαρχουν μυριαδες απο δαυτους ανα τις εποχες, σωζει με την πραξη Του αυτη και τους ιδιους, τους αμαρτανοντας, απο αναριθμητα επιπλεον και ακομα παραπερα δεινα, διδοντας ενα τελος στην ασεβεια τους, και απαλλασοντας τους απο πολυ φρικτοτερες βασανους, αλλα και μυριαδες ακομα ευσεβεις η και αδιαφορους, που παραδειγματιζονται με την τιμωρια αυτη και μεταβαλλουν νουν, και σωζονται.
Ενεργωντας λοιπον σε πολλαπλα υψηλοτερο και αφταστο επιπεδο απο αυτο του μικροσκοπικου νοος μας, ο Κυριος και Θεος, πετυχαινει με μια ενεργεια πολλα αγαθα αποτελεσματα, σε μη χρονικα περιορισμενο επιπεδο.
Παραδειγματικα, παιδαγωγικα, ιστορικα, σωτηριολογικα, αποτρεπτικα, και οτι βαλει ο νους μας.
Ας μην στεκομαστε λοιπον στα φαινομενα, θεολογοι και μη, και ας μην βλεπουμε στα μυχια της καρδιας μας,
ανομολογητα και με καποια εσωτερικη αθωα-δολιοτητα, εναν "σαδιστη" και "τιμωρο" Θεο, και ας μην το λεμε δημοσια, για ολα αυτα που μας επισυμβαινουν ως αποτελεσμα της α-σοφιας και της α-λογιας μας, αλλα ας προχωρουμε στα βαθυτερα και ουσιαστικοτερα, βλεποντας και ελπιζοντας, οτι καθε τιμωρια, καθε παιδαγωγια, καθε θλιψη, και καθε προσκαιρη ακατανοητη ισως, η και ασηκωτη ακομα, για την βολικη μας αμαρτωλη, και ναρκωμενη επαναπαυση, Ακτιστη Ενεργεια του Θεου αποσκοπει, μονο και μονο στην σωτηρια του ανθρωπου, που πραγματικα εαν δεν ειχε το Παντεποπτικο βλεμμα και την κραταια Δεξια Του Κυριου απο πανω του, θα ειχε εξαφανιστει προ πολλου απο προσωπου γης, και ειχε χαθει στην ληθη και την ανυπαρξια, μαζι με τον αλαστορα αιωνιο εχθρο του.
Ο Παναγαθος Τριαδικος Θεος, ειναι Πατερας, και οπως η επιγεια εικονα Του, ο σαρκικος δηλαδη πατερας, θα τιμωρησει, θα παιδαγωγησει, θα νουθετησει, θα κανει οτι μπορει, και θα μεταχειριστει καθε μεσο, ωστε να σωσει το παιδι του, και να το φερει σε οδο λυτρωσεως και χαρας, αυτην την χαρα που μονο Αυτος μπορει να προσφερει χωρις ανταλλαγμα, αλλα και χωρις τελος.
Ας μην Τον ευνουχιζουμε νοητικα, με τις βολικες και εφησυχαστικες φιλοσοφικες θεολογιες μας.
Ειναι αλλο τι θεωρουμε εμεις για τον Θεο, υποκειμενικα, και κατα πως μας βολευει και αλλο πως δρα πραγματικα ο Θεος για να σωσει τον κοσμο.
Δοξα τω Θεω, νυν και αει.
