« Γεροντικόν της εποχής μας»

« Γεροντικόν της εποχής μας»

— anaxoriti

Ο ΓΕΡΩΝ ΙΕΡΩΝΥΜΟΣ ΤΗΣ ΑΙΓΙΝΗΣ
(Σύντομα βιογραφικά)
Ο Γέρων Ιερώνυμος της Αιγίνης, κατά κόσμον Βασίλειος Αποστολίδης, γεννήθηκε το 1883 στο Γκέλβερι ( Καρβάλη ) της Καππαδοκίας από τον Ανέστην και την Ελισάβετ Αποστολίδη. Οι γονείς του ήταν φτωχοί , αλλά ευλαβείς και είχαν άλλα πέντε παιδιά. Ο Βασίλειος ήθελε από μικρός να μονάση και γι’ αυτό προσευχόταν πολύ και σύχναζε στις εκκλησίες και τα γύρω προσκυνήματα του χωριού του. Μεγάλη βοήθεια δέχτηκε από τους διακριτικούς Γέροντες Μισαήλ και Ιωάννην. Όταν τελείωσε το σχολείον, βοηθούσε τον πατέρα του στο μαγαζί, όπου πωλούσαν πήλινα σκεύη, αλλά ο πόθος του ήταν να υπηρετήση την Εκκλησίαν. Ύστερα από πολλές δυσκολίες και κάποιες αντιδράσεις λίγων εντιεκκλησιαστικών προσώπων , χειροτονήθηκε διάκονος και μετέβη για προσκύνημα στους Αγίους Τόπους, σε ηλικία 28 ετών. Εκεί έμεινε στην Ι. Μονήν του Τιμίου Προδρόμου εννέα μήνες και ανεχώρησε το 1912 για την Κωνσταντινούπολιν, όπου ο τότε Πατριάρχης Ιωακείμ ο Γ’ τον ετοποθέτησε στο Πατριαρχείον ως διάκονον. Το 1922, κατά την Μικρασιατική Καταστροφή, φεύγει από την Πόλη και έρχεται στον Πειραιά μαζί με τους πρόσφυγες. Τον ίδιο χρόνο τον έστειλαν στην Μονή Κλειστών στην Φυλή Αττικής. Θα φύγη όμως από εκεί την επόμενην ημέρα , διότι δεν εβρήκε το κατάλληλον περιβάλλον , που ζητούσε, και με την βοήθεια κάποιων γνωστών του θα διορισθή διάκονος στον μητροπολιτικόν ναόν της Αιγίνης. Εκεί θα γνωρισθή και πολύ θα ωφεληθή από τον μετέπειτα Μητροπολίτην Παντελεήμονα ( Φωστίνη ) . Στο τέλος του 1922 άρχισε η διακονία του στην Μητρόπολη Αιγίνης. Ασθένησε όμως από τις πολλές ταλαιπωρίες και κακουχίες και κρεββατώθηκε. Όταν έγινε καλά , ανήγειρε έναν μικρόν ναόν , που τον αφιέρωσε στον Άγιον Διονύσιον της Αιγίνης , που πολύ τον αγαπούσε , και βοηθούσε πνευματικά και φιλανθρωπικά όσους μπορούσε . Είχε αγαπήσει τον τόπον αυτόν και τους ανθρώπους του και τους υπηρετούσε όλους με αληθινή ταπεινοφροσύνη και άδολη αγάπη. Πήγαινε και στο νοσοκομείο του νησιού και παρηγορούσε τους ασθενείς. Τον επόμενον χρόνον χειροτονείται πρεσβύτερος ( 1923 ) από τον Μητροπολίτην Καρυστίας Παντελεήμονα ( Φωστίνη ) , που είχε διαγνώσει την πίστη και την αρετή του και έλαβε και το οφφίκιον του Αρχιμανδρίτου. Μαζί με το οφφίκιον έλαβε και το «ενταλτήριον γράμμα» για το έργον του Εξομολόγου. Τότε ανέλαβε την θέσιν του εφημερίου και του εξομολόγου στον ναόν του Αγίου Διονυσίου Αιγίνης. Πόθος του διακαής τώρα είναι να επισκεφθή το Άγιον Όρος και να συνδεθή με τους εκεί Πατέρες. Με την βοήθεια του Θεού θα το επιτύχη και αυτό και θα επισκεφθή πολλά Μοναστήρια και θα γνωρίση και τον διακριτικόν Γέροντα Ιερώνυμον , τον Ηγούμενον της Ι. Μονής Σιμωνόπετρας. Στα τέλη του έτους 1923 θα λάβη το « μέγα αγγελικόν σχήμα » από τον Ηγούμενον Ιερώνυμον και μαζί το όνομά του και θα επιστρέψη στην Αίγινα. Με πολύν ζήλον θα συνεχίσει το πνευματικό και φιλανθρωπικό του έργο, θυσιαζόμενος και ανεβαίνοντας στην πνευματική κλίμακα της αγάπης και της πίστης με ταπεινό φρόνημα και αυταπάρνηση . Δε του έμενε καιρός για τον εαυτό του. Προσευχή αδιάκοπη και καθημερινή μελέτη της Αγίας Γραφής και του Αγίου Ισαάκ του Σύρου και άλλων αγιοπατερικών κειμένων. Ιδιαίτερη όμως υπήρξεν η αγάπη του για τον μεγάλο νηπτικό Άγιον Ισαάκ τον Σύρον , που τον συνιστούσε θερμά σε όλα τα πνευματικά του τέκνα. Κάθε χρόνο πήγαινε προσκυνητής στο Άγιον Όρος. Το 1945 από έκρηξη κάποιου βλήματος της γερμανικής κατοχής τραυματίστηκε πολύ σοβαρά. Του κόβουν το αριστερό του χέρι πάνω από τον αγκώνα και χάνει και την ακοή του , που θα την ξαναβρή με θαύμα των Αγίων Αναργύρων, προς τιμήν των οποίων θα χτίση μικρόν ναόν. Έχει ξεπεράσει την ηλικία των εξήντα ετών. Ηλικιωμένος πια και ανάπηρος εγκαταστάθηκε στο Ησυχαστήριον του Ευαγγελισμού. Έτσι αρχίζει μια νέα σελίδα στην ζωή του , ενώ αυξάνεται συνεχώς η καλή φήμη του και μαζί της ο αριθμός των ψυχών, που τρέχουν στην Αίγινα για να ζητήσουν την ευχή και την πνευματική βοήθειά του. Καθοδηγεί πνευματικά τους αμέτρητους επισκέπτες του. Εξομολογεί και ασκεί έργο καθοδηγητικό για να βοηθήση όσον μπορεί. Αδιάκοπες οι επισκέψεις των ανθρώπων , που χτυπούν την πόρτα του. Κάνει ό,τι μπορεί. Κουράζονταν πολύ, αλλά δεν έδιωχνε κανέναν. Η υγεία του άρχισε να κλονίζεται . Είχε συχνές ενοχλήσεις. Συνέχιζε όμως τον πολύμορφο πνευματικό του αγώνα. Το καλοκαίρι του 1966 η κατάσταση χειροτέρευε. Το βράχνιασμα της φωνής του και ο ακατάσχετος βήχας συνεχίζονταν καθώς και οι πόνοι σε όλο του το σώμα. Τον παρακαλούσαν οι γύρω του να τον μεταφέρουν στην Αθήνα για θεραπεία. Εκείνος αρνιόταν. Στο τέλος τον μετέφεραν στο νοσοκομείο Αλεξάνδρα της Αθήνας. Εκεί διαπιστώθηκε ότι είχε καρκίνο των πνευμόνων. Υπέφερε φοβερούς πόνους χωρίς παράπονο και την Κυριακή 16 Οκτωβρίου 1966, αφού είπε « Δόξα σοι ο Θεός » – αυτά ήταν τα τελευταία του λόγια – παρέδωσε την ψυχή του εις χείρας Θεού ζώντος. Έτσι τελείωσε την πορεία της οσίας ζωής του ο θαυμαστός Γέρων Ιερώνυμος της Αιγίνης. Μεγάλη πνευματική μορφή της εποχής μας κι ακόμη μεγαλύτερη η προσφορά του. Όντως « θαυμαστός ο Θεός εν τοις αγίοις αυτού » , αναδεικνύει συνεχώς Αγίους Γέροντες, για να έχουμε φίλους και στηρίγματα στην προσωρινή διέλευσή μας από αυτόν τον κόσμον. « Είη το όνομα Κυρίου ευλογημένον » !
Από το βιβλίο « Γεροντικόν της εποχής μας»
Συγγραφέας: Π. Μ. Σωτήρχος
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΑΡΟΥΣΙΑ